Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/456

—   430   —

 — Nie czyń tego! To byłaby twoja śmierć.
 — Brednie pleciesz.
 — Strzał nie zabiłby wrony, lecz ciebie.
 — Moja rusznica nie strzela w tył.
 Halef chwycił istotnie za strzelbę. Wtem podbiegły ku niemu obie kobiety, prosząc, żeby dał pokój, ponieważ unieszczęśliwiłby nie tylko siebie, lecz wszystkich.
 — Czy wam mózg wysechł baby? — zawołał z gniewem.
 — Musisz nam wierzyć, musisz! — błagała zbieraczka roślin. — Inni także byli tacy nieostrożni i szalenie zuchwali jak ty. Odpokutowali to gorzko.
 — Tak? Cóż im się. stało?
 — Zachorowali...
 — Przypadek!
 — Jeden nawet oszalał...
 — Ta choroba tkwiła w nim już przedtem.
 — A kilku umarło...
 — Bo śmierć ich już za życia powoli podcinała.
 — O nie! Zginęli dlatego, że porwali się na ptaki świętego.
 W ten sposób uwaga wszystkich zwróciła się na hadżego, a na mnie nie zważano. Stanąłem poza mym koniem, wymierzyłem sztućcem do ptaka i wypaliłem.
 Kobiety zaskrzeczały z przerażenia. Kula przeszyła wronę i zabiła ją na miejscu. Ptak legł przed drzewem bez życia.
 — Effendi, co uczyniłeś! — zawołał Turek. — To możesz zbawieniem przypłacić!
 — Idź tam! — odrzekłem. — Zatkaj ptakowi wszystkie otwory, żeby duch nie uleciał! Znajdzie się jeden więcej pomiędzy trupami duchów, które mi chcesz pokazać. O jacyż wy głupi jesteście!
 Halef zeskoczył z konia i przyniósł wronę. Było na niej pełno robactwa. Pokazał to Turkowi i kobietom i rzekł:
 — Skoro Mibarek nie może poddanych sobie duchów nawet od wszy uwolnić, to wogóle nic nie po-