Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/451

—   425   —

 Skinęła potakująco głową.
 — Co ci dolega?
 — Panie, rwie mnie w ramionach.
 — Czy to źródło na to pomaga?
 — Pomaga przecież na wszystko.
 — Jak się tego nabawiłaś?
 — Utrzymuję się z dziećmi z tego, że zbieram zioła i sprzedaję aptekarzowi. Dlatego jestem, pogoda czy niepogoda, w lesie lub w polu, często od świtu do późnej nocy. Zaziębiałam się przy tem często i teraz tkwi choroba w ramionach tak, że ręce mnie bolą bardzo, gdy niemi ruszam.
 — Nie pytałaś lekarza?
 — Odprawiają mnie wszędzie, bo jestem uboga.
 — Ale aptekarz, któremu zioła sprzedajesz, powinienby ci dać jakiś środek.
 — Dostałam, ale nic nie pomogło. Aptekarz rozgniewał się przez to tak, że boję się przyjść do niego.
 — To źle. Ale tu jest jeszcze ktoś, co umie leczyć najrozmaitsze choroby: stary Mibarek. Czy pytałaś go o radę?
 — Byłam i u niego, ale odprawił mnie w największym gniewie, bo nienawidzi mnie.
 — Nienawidzi ciebie? Czy go obraziłaś?
 — Nigdy.
 — Więc niema powodu być dla ciebie tak nieprzychylnym.
 — Ale jemu się zdaje, że ma do tego powody, bo ja czasem... patrzcie, oto nadchodzi.
 Wskazała w tę stronę, skąd przybyliśmy.
 Z miejsca, na którem znajdowaliśmy się teraz, można było objąć okiem całą drogę, którą przybyliśmy do miasta. Przebiegłem po niej wzrokiem już podczas rozmowy i spojrzałem na kamień, gdzie siedział przedtem sparaliżowany żebrak. Jego już tam nie było, a natomiast ujrzałem jakąś długą postać, zbliżającą się od tego kamienia w pełnej godności postawie.
 Gdzie się podział żebrak? Cała okolica leżała przed