Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/423

—   399   —

zać, przyoblekają się w ciała i właśnie wtedy można je złapać, zatykając wszystkie otwory tak, że się wymknąć nie potrafią.
 — To dla mnie coś nowego. Oglądnę sobie zwłoki tych sześciu duchów napewno.
 — Ja cię zaprowadzę. Pójdę także na górę i do ruiny, skoro tego zażądasz, ale tylko za dnia. W nocy nikt mnie tam nie zaciągnie.
 — Może nikt nie będzie od ciebie wymagał takiego bohaterstwa. Ale mam się jeszcze o coś innego spytać. Czy byłeś już kiedy w Radowicz?
 — Tak, nawet bardzo często. Byłem i dalej.
 — Czy znasz miejscowość Zbigancy?
 — Byłem tam tylko raz przez jedną godzinę. To mała nora, leżąca pomiędzy dwoma rzekami.
 — Znam te rzeki obydwie. To Bregalnica i Sletowska. Czy masz tam znajomych?
 — Niewielu.
 — A rzeźnika Czuraka znasz?
 — Nie.
 — To wielka szkoda!
 — Czemu, effendi?
 — Chciałem się o nim czegoś od ciebie dowiedzieć.
 — Zapytamy o niego w Ostromdży. Znajdę już kogoś, co go zna.
 — Zostaw to lepiej mnie. To pytanie musi być bardzo ostrożne. Nikomu nie wolno wiedzieć, że ja się nim zajmuję. Tam w górze, w okolicy Zbigancy, musi się znajdować miejsce, zwane chatą w parowie. Czy słyszałeś już tę nazwę?
 — Coś mi tak.... ale nie mogę sobie przypomnieć.
 — Więc niech tak będzie, jak gdybym cię wcale o to nie pytał.
 — Czy łączy się z tem jaka tajemnica?
 — W istocie.
 — Patrz, więc i ty masz tajemnice! Jesteś tylko powściągliwy i nie zdradzasz się z niemi. Gdy zaś ja