Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/420

—   396   —

miałem sprzeczać się z gospodarzem, wyposażonym wprawdzie wcale dobrze umysłowo, ale opętanym przesądami Wschodu? Może było nawet lepiej zostawić go z jego zapatrywaniami. Odrzekłem przeto:
 — Kto nie myślał nad takiemi sprawami, ani ich nigdy nie widział, ten nie może ani potwierdzić tego, ani temu zaprzeczyć.
 — Ale ja potwierdzam! — zauważył Halef, który przysłuchiwał się wszystkiemu, rzucając mi niejedno chytre spojrzenie.
 — Ty? Więc wierzysz w to?
 — Mocno.
 — To mnie dziwi.
 — Czemu, zihdi?
 — Bo i ty, o ile wiem, nie poznałeś jeszcze nikogo, ktoby się umiał robić niewidzialnym.
 — Ja? Nie poznałem? O jakże ty się mylisz!
 — No i kiedyż to zawarłeś taką znajomość?
 — Bardzo często. Ostatni raz nawet dzisiaj.
 Przewidywałem, że zamierza znowu popełnić jakąś śmieszność. Zamilkłem więc. Ale Turek podniecił się natychmiast. Myślał, że dostanie dowód dla swego zabobonu i zapytał czemprędzej:
 — Dzisiaj? Może po drodze?
 — O nie!
 — A zatem u mnie?
 — Odgadłeś.
 — Allah! U mnie miałby być ktoś, co tak prędko stał się niewidzialnym?
 — Tak, u ciebie.
 — Czy i ja go widziałem?
 — Naturalnie.
 — Czy jeden z tych dwu zbójów?
 — Ani im się śniło.
 — Któż taki?
 — Placek z jaj. Widziałeś całkiem wyraźnie, że wlazł we mnie, a potem zniknął.
 Gospodarz przybrał najpierw wyraz wielkiego zdu-