Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/415

—   391   —

 — Czy to już cały opis, jakiego czekam od ciebie?
 — Nie. Owinięto je w stary kaftan, znosząc z góry. Pojechałem rano do miasta, aby kupić tytoniowego nasienia i przybyłem właśnie wtedy, kiedy można było zobaczyć trupa.
 — Chciałbym szczególnie wiedzieć, jak wyglądała jego szyja.
 Okropnie!
 — Opiszże! Czy były rany?
 — Nie, ale wyraźne były ślady szponów, którymi go duchy pochwyciły.
 — Hm! Czy te szpony wcisnęły się w szyję?
 — Jak ty sobie dziwnie to wyobrażasz! Duchy na krew patrzeć nie mogą i ran nigdy nie zadają.Nie zadrasną nawet skóry. Strach mnie zbierał na widok trupa, ale mimoto dobrze się mu przypatrywałem, zarówno jak wielu innych.
 — Jaki kształt miały te znaki po szponach?
 — Jak długie, wązkie, krwią podbiegłe odciski; dwa z tyłu, a ośm z przodu.
 — Myślałem to sobie.
 — Czy widziałeś już kogo, zabitego przez duchy?
 — Nigdy. U nas duchy nie mordują nikogo. Są spokojnej natury. Jest ich dwa gatunki: niespokojne duchy i lekkoduchy. Tylko pierwszy rodzaj może się stać niewygodnym. Drugi nic złego nie czyni.
 — O jakże szczęśliwa jest twoja ojczyzna, że tylko takie duchy posiada! Nasze gorsze, o wiele gorsze! One zaraz kark skręcają człowiekowi i potem się umiera.
 — Tak, wierzę mocno, że się umiera.
 — Naturalnie! Dlatego proszę cię na Allaha, żebyś w nocy nie szedł na tę złą górę, bo musianoby cię znieść stamtąd jako trupa.
 — No, namyślę się jeszcze.
 — Tu niema się co namyślać. Gdy mnie pytają, czy chcę zginąć, czy zostać przy życiu, to nie mam się nad czem namyślać. Wybieram życie.