Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/315

—   295   —

 Przez „narożnik“ rozumiała pokój na poddaszu. Łotry zachowywali wielką ostrożność.
 — Czy oni piją wino, ci wyznawcy proroka?
 — O, piją często aż do utraty rozumu, tylko nikt inny nie śmie o tem wiedzieć. Ta izba całkiem ukryta. Trzeba tam wchodzić po starych schodach. Chciałam podsłuchiwać, lecz tam trudno bardzo z góry uciec pośpiesznie. Gdyby drzwi otworzyli, byłabym zgubiona. Pan zakazał dzisiaj tam wchodzić.
 — Nie narażaj się też na takie niebezpieczeństwo! A jednak pragnę bardzo wiedzieć, o czem będą mówili.
 — Ach, przychodzi mi coś na myśl — ja ich przecież podsłucham. Położę się na powale izby.
 — Jak to sobie wyobrażasz?
 — Tam na górze jest gołębnik. Wlezę tam i będę słyszała wszystko.
 To było zabawne — gołębnik!
 — A czy tam można wejść? — spytałem.
 — Tak. Od wielu lat nie było tam już gołębi. Drzwi są tak duże, że człowiek wlezie całkiem wygodnie.
 — Z czego podłoga?
 — Z drewnianych patyków, poukładanych jeden obok drugiego.
 — Czy leżą mocno?
 — Bardzo mocno; ale pomiędzy nimi są szpary, przez które można całkiem dobrze zaglądnąć do izby pod spodem i wszystko słyszeć. Wejdę tam, a potem powrócę tutaj, aby cię zawiadomić.
 — Hm! Nie chciałbym cię nakłaniać do tak niebezpiecznego przedsięwzięcia, a następnie jest to...
 — Panie! — wtrąciła. — Ja to zrobię, zrobię bardzo chętnie!
 — Wierzę ci, ale tam mogą mówić o rzeczach, których nie umiałabyś sobie dobrze wytłómaczyć. Sprawozdanie twoje zmyliłoby mnie potem, zamiast pomóc. Byłoby lepiej, gdybym sam mógł wleźć do gołębnika.
 — Tam bardzo brudno na górze!