Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/212

—   196   —

 — Czy mam uspokoić to trzęsienie? — spytał hadżi ze znaczącym ruchem ku harapowi.
 — O Allah, o Allah! — biadał grubas. — Jestem jako krzew, zmiażdżony przez dwie skały!
 — Albo jako owca, którą szarpią dwa lwy! — śmiał się Halef. — Mój effendi da ci tylko jedną minutę czasu do namysłu.
 — Czy to prawda, panie? — zapytał.
 — Tak. Skoro ta minuta upłynie, możesz wracać do chaty, a ja posyłam do kiaji!
 — No to dobrze! Niech się Mosklan na mnie gniewa, ale nie mogę inaczej. Podpiszę!
 — Ale to mi jeszcze nie wystarcza.
 — Nie? Czegóż chcesz więcej?
 — Twoi towarzysze zgrzeszyli razem z tobą, obowiązkiem ich jest postarać się teraz, żebyś słowa dotrzymał. Muszą także zaprzysiąc i podpisać taksamo jak ty. Muszą z nami pojechać, a ty w oczach wszystkich oddasz rękę swej córki w rękę sahafa.
 — Oni tego nie uczynią.
 — Czemu nie?
 — Nie umieją pisać.
 — Może tak dobrze, jak ty. A jeśli rzeczywiście nie umieją napisać swego imienia, to położą znak pod tem pismem. Tego tylko od nich wymagam, potem będą wolni.
 — A oni jednak tego nie zrobią, bo...
 — Stój, Boszaku! — przerwał mu głos z wnętrza. — Czy mamy się dla ciebie narażać na niebezpieczeństwo? Effendi, czy to rzeczywiście wszystko, czego żądasz?
 — Tak.
 — I w takim razie nie powiesz, co ci się tutaj stało?
 — Nie!
 Poznałem głos żebraka. Był największym złoczyńcą i starał się najskwapliwiej oddalić od siebie niebezpieczeństwo. Zaledwie usłyszał moje „nie“, powiedział: