Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/210

—   194   —

zaprodukowane przez Halefa brednie. Załamał ręce i wybuchnął:
 — W’ Allah! Wszak tego nie uczynicie!
 — Zrobię to, jeśli odmówisz swego przyzwolenia — odparłem. — Odpowiadaj teraz! Dałeś mi przyzwolenie dla sahafa i dla Ikbali tylko pozornie?
 — Nie... tak, tak — dodał czemprędzej, widząc moją groźną minę.
 — Wysłałeś swego pomocnika, aby zawiadomić ludzi, znajdujących się teraz w chacie.
 — Tak.
 — Mieli mnie zabić?
 — Tego im nie kazałem powiedzieć!
 — Ale miano mnie uczynić nieszkodliwym.
 — Tak... tak!
 — No, to tak samo jak zabić. Dalej: dywany, schowane w zaroślach, są tam wbrew woli władzy?
 — Nie... tak, tak, panie!
 — Zatem słuchaj! Powinienbym donieść o waszym zamachu morderczym i powiedzieć kiaji, gdzie się znajdują dywany. Pierwsze chcę wam przebaczyć, a drugiego czynić nie potrzebuję, bo jestem tu obcym. Ale opowiem sahafowi o składzie dywanów, a on postąpi tak, jak mu nakazuje jego obowiązek jako poddanego padyszacha.
 — O panie, nic mu nie opowiadaj!
 — Dowie się o tem na pewno! Teraz od ciebie zależy, czy obejdzie się z tobą jak wróg, czy jak przyjaciel. Przeznaczyłeś swą córkę dla Mosklana z Palacy?
 — Tak.
 — Teraz Mosklan schwytany. Ja go pojmałem. Ikbala kocha sahafa, a on ją. Spodziewam się, że teraz dotrzymasz przyrzeczenia, które mi dałeś poprzednio.
 Poskrobał się za długiemi uszyma.
 — No? — spytałem.
 — Tak, dotrzymam — mruknął.
 — Przysięgniesz na brodę proroka?
 — Tego mi nie wolno!