Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/141

—   127   —

ści nie stracić. Byłbyś chyba złodziejem, a nie wyglądasz mi na takiego.
 — Nie? Hm! Może masz słuszność. Wymówiłeś w sam czas to słowo. Złodziejem nie chcę być rzeczywiście.
 — Zostawisz więc tam dywany?
 — Tak.
 — Przyrzekasz mi to?
 — Czemu tobie? Czy są może twoje?
 — Nie, ale nie chciałbym, żebyś duszę swą obarczał zbrodnią.
 — Jesteś zacny i życzliwy dla mnie!
 — Tak. A więc daj mi przyrzeczenie, daj mi rękę na to, że nie zabierzesz dywanów!
 — Dobrze, spełnię twą wolę; podaję ci na to rękę! Ścisnął mi prawicę, odetchnął z ulgą i rzekł, chwytając fajkę:
 — Chwała Allahowi! Zawróciłem cię z drogi grzechu. Przytem zgasł mi tytoń. Daj jeszcze jedną woskówkę!
 — Masz tu! Cieszę się z tego, że zatrzymałeś mnie na drodze cnoty. Pokusa była istotnie wielka. Postaramy się, żeby jej kto inny nie uległ.
 — Jak to uskutecznisz?
 — Zawiadomię o znalezieniu.
 — Allah ’l Allah! Kogo?
 — Władzę.
 Odłożył znowu czemprędzej zapaloną fajkę, potrząsnął przecząco rękami i rzekł:
 — To wcale niepotrzebne!
 — A jednak. Pójdę do kiaji, żeby zabrał dywany.
 — Co ci przychodzi do głowy? Właściciel sam je zabierze!
 — To nie odmieni mego postanowienia. Moim obowiązkiem jest donieść o tem władzy.
 — Wcale nie! Ta sprawa ciebie nie obchodzi!
 — Nawet bardzo wiele. Kto odkryje zbrodnię, ten ma o niej donieść.