Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/135

—   121   —

ma przy sobie, uchodzi za człowieka, mogącego sobie na coś pozwolić. Piekarz chciał się przekonać, czy ja należę do tych uprzywilejowanych ludzi. To też odpowiedziałem mu pytaniem o krzesiwo.
 — Musiałbym znowu wstawać — rzekł. — Poznaję po tobie, że masz kibritler.
 — Jak to poznajesz?
 — Po całem twojem ubraniu. Jesteś bogaty.
 Byłby miał słuszność, gdyby był powiedział: „jesteś czyściejszy odemnie“. Sięgnąłem do kieszeni, wyjąłem paczkę woskówek i podałem mu jedną. Popatrzył na to zdumiony i rzekł:
 — Ależ to nie drewniane?
 — Nie. Nie lubię wyrabianych z odun.
 — To nawet wosk?
 — Tak; zgadłeś.
 — I w tem jest knot?
 — Oczywiście!
 — Mydżypatly, czok adżaib — cudowne, bardzo cudowne! Świeca do zapalania tytoniu! Tego jeszcze nie widziałem. Może mi podarujesz całą paczkę?
 Uwierzyć trudno, jakie wrażenie wywiera czasem taka drobnostka. Należy zawsze korzystać z takiej sposobności; to też powiedziałem:
 — Te świeczki przedstawiają dla mnie wielką wartość. Nie jest wykluczone, że ci je daruję, jeśli będę zadowolony z naszej rozmowy.
 — To zaczynajmy; ale wpierw zapalę sobie fajkę.
 Gdy poczułem dym, zauważyłem, że pali niezły gatunek tytoniu. Może przywłaszczył go sobie w sposób nie całkiem prawny.
 — Tak, teraz możemy zacząć — rzekł. — Powiedz mi najpierw, kto jesteś.
 — Naturalnie, musisz przecież wiedzieć, z kim masz do czynienia. Ale — może jednak lepiej będzie, jeśli ci później podam nazwisko.
 — Dlaczegóż?
 — Interes, który mię do ciebie sprowadza, jest