Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/120

—   108   —

 — To niech leży w trawie na dworze. Jak możesz rozmawiać z obcym bez zasłony i prowadzić go do mnie, skoro wiesz, że jej tutaj nie noszę?
 — O, to mój przyjaciel, mój zbawca!
 — Byłaś w niebezpieczeństwie?
 — Nawet w wielkiem!
 Teraz popatrzyła córka na mnie z mniejszą surowością i rzekła:
 — Nie powinnaś jeszcze powrócić. Zapewne przydarzyło ci się coś po drodze.
 — Oczywiście, że się coś stało.
 — Cóż takiego?
 — Nieszczęście.
 — Przypuszczam, ale jakie nieszczęście?
 — Nie myślałam o tem, że dziś właśnie jest jeden z pięćdziesięciu nieszczęśliwych dni w roku; byłabym została w domu. Ujechałam zaledwie pół godziny drogi, kiedy rozstąpiła się przedemną ziemia...
 — O Allah! — zawołała córka z przestrachem.
 — Wybuchnął niebieski dym — mówiła matka dalej.
 — Wai sana — biedna ty!
 — A z tego dymu wystąpił duch, widmo, które wyciągnęło do mnie sto czterdzieści cztery rąk.
 — Niech cię Allah broni! Jest na świecie dużo strachów!
 — Zapewne moje dziecko. Osioł zląkł się oczywiście i popędził, jak mógł najprędzej. Wiadomo ci, że jeżdżę dobrze, mimoto upadłam, a osioł uciekł.
 — Co za nieszczęście! Czy niema go?
 — Nie. Nadjechał ten effendi, złapał osła i podniósł mnie z ziemi, aby mnie odprowadzić do domu. Gdzie jest ojciec?
 — Poszedł do wsi.
 — Po co?
 — Chce nakupić rodzynków i migdałów.
 — Czy powiedział, kiedy powróci?
 — Powiedział, że długo nie zabawi.