Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/11

nią, i niema takiego stracha, któryby mię zdołał wyprowadzić z równowagi.
 — A mimo to widzę, że nie możesz się utrzymać w równowadze, i zataczasz na wszystkie strony!
 — O, to nie ze strachu; to... to... od... od...
 — Od raki (wódka) — dokończył Halef.
 — Raki? Nie wypiłem dziś nawet jednej kropli!... Uważam, że chcesz mię obrazić przypuszczeniem, jakobym był sekran (pijanica)...
 — Tak jest, o to właśnie cię posądzam!
 — Mylisz się!
 — Daj mi dowód, że się omyliłem! Prawy wyznawca proroka nie powinien nigdy się upijać, a jeżeli się już upił, wówczas każdy uczciwy muzułmanin obowiązany jest święcie zażądać od niego odmówienia sury I‘imtihan (sura egzaminowa). No, jakże? Wypowiesz ją z pamięci?
 — Nie!
 — Więc podpowiem ci szybko, a ty mów ją za mną! No, uważaj!
 Sura, o której mowa, umieszczona jest w koranie pod numerem 109-ym. Każą ją zawyczaj odmawiać podejrzanym o pijaństwo, gdyż trudna jest do wypowiedzenia.
 Próba „sury“ z oberżystą wypadła na jego niekorzyść, bo ciągle się mylił, zaczynając od początku, i wreszcie nie skończył.
 — Przyznaj się więc, — rzekł Halef — iż jesteś pijany! Oj, będziesz pokutował kiedyś w dżehennie (piekło), będziesz!

11