Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/78

—   62   —

Gomeza za mną również tak zwinnie, jak to ja uczyniłem.
 Zatrzymaliśmy się nie koło ognia, lecz znacznie dalej. Natychmiast zbiegli się do nas yerbaterowie, a widząc, że prowadzimy z sobą trzech ludzi, pytali:
 — Co się stało? co to za jedni?
 — Nie pytajcie teraz o nic! lepiej przenieście tutaj od ogniska nasze rzeczy.
 — Poco?
 — Bo już tam dłużej przebywać nie możemy. Indyanie mogą nas wystrzelać co do jednego. Wyszli już z podziemia. Pochowajcie się w cieniu drzew i baczcie pilnie, aby odeprzeć napad. Siedem karabinów może ich powstrzyma. Ja tymczasem rozmówię się z Gomezem.
 Powiązaliśmy jeńców rzemieniami, poczem yerbaterowie przykucnęli rzędem, jak tyralierzy, z karabinami gotowymi do strzału. Dwaj Indyanie byli ciągle jeszcze jak nieprzytomni, a tylko Gomez otrząsnął się już z przerażenia.
 — Cicho! — rzekłem, grożąc mu nożem. — Leżeć spokojnie i odpowiadać na moje pytania. Znasz mię już pan i wiesz, że mu krzywdy nie uczynię. Mów tylko prawdę. W jaki sposób wydobyliście się z podziemi?
 — Przez ukrytą szczelinę.
 — Ach, tak? Chcieliście napaść na nas?
 — Rozumie się. Wymogłem tylko na swych ludziach przyrzeczenie, że nikogo nie zabiją.
 — Jakto? Jeżeli nie mieliście zamiaru pozabijać nas, to poco planowaliście napad?
 — Ażeby uwolnić sendadora.
 — Spóźniliście się. Sendador już sam umknął.
 — Co? Nie mogę w to uwierzyć... bo skoro pan go strzegł...
 — Sam ułatwiłem mu ucieczkę, bo osadnicy chcieli go zamordować. Proszę tylko o zachowanie tego, co mówię, w tajemnicy... Ct! słyszy pan głosy poniżej? To moi towarzysze poszukują go w lesie.