Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/35

—   23   —

na ziemi siedziała stara Indyanka. Dwaj ci mężczyźni prowadzili ze sobą następującą rozmowę:
 — Podczas ostatniej nocy wydaliłem się umyślnie z obozu w nadziei, że spotkam kogo z waszych w pobliżu. Niestety, nadaremnie szukałem. Ciebie spotykam pierwszego.
 — A ja jeszcze od wczoraj byłem na waszym tropie, ale bałem się zbliżyć — odrzekł Indyanin.
 — Cóżeś chciał uczynić?
 — Chciałem wyminąć was i zawiadomić swoich o wszystkiem.
 — Ach, rozumiem! Chcesz zapewne skierować ich przeciw nam?
 — No, tak, ale nie przeciw panu.
 — Dziękuję ci za ten wyjątek.
 — Daleko stąd znajdują się twoi?
 — Dziś wieczorem odszukam ich napewno.
 — Możesz ich tu sprowadzić?
 — Owszem, jeżeli tylko myślisz pan poważnie.
 — Wasi dowódcy znają mię dobrze, i nie obawiaj się. Nieraz miewałem z nimi do czynienia i teraz również chciałbym zawrzeć korzystny dla nas interes. Czy nigdy jeszcze nie byłeś świadkiem umowy między nami?
 — Nie.
 — Ale słyszałeś przecie, że jestem waszym przyjacielem i że nieraz napędzam wam w ręce wcale niezłą zdobycz.
 — O tem wiem, sennor.
 — A umiesz milczeć?
 — Umiem, sennor. Milczenie jest największą cnotą.
 — Otóż słuchaj: ja wam dostarczam ludzi pod tym warunkiem, że to, co oni mają przy sobie, a mianowicie pieniądze i przedmioty wartościowe, jak pierścionki, zegarki i tym podobne, należą do mnie, reszta do was. Podoba ci się taki warunek?
 — Owszem.
 — Czy twoi zgodzą się na to i teraz?