Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/238

—   208   —

z banków. Rok-rocznie udaję się do Santiago i stamtąd nadaję przekaz do bankiera.
 — Ależ, do licha, panie Desierto! przestańże pan popełniać głupstwa nadal!... Pieniądze jakby w błoto wrzucone!
 — Nie rozumiem pana...
 — Zaraz to panu wytłómaczę... Pan nie jesteś wcale mordercą i nie masz żadnego obowiązku dopomagania rodzinie zabitego.
 Wypowiedział to tak głośno, że stary aż się przeląkł i przez chwilę słowa przemówić nie mógł. Dopiero po niejakimś czasie rzekł:
 — Przeciem go uśmiercił, unieszczęśliwiając sieroty.
 — Mogło to stać się istotnie, ale stało się inaczej. Lekarz ów żyje. Wyleczył się z rany i jest obecnie zdrowszy, niż pan.
 — Czy była o tem wiadomość w gazetach?
 — Co tam gazety!... Bibuła przyjmie wszystko, i nieraz już drukowano takie rzeczy, o których nikomu się nie śniło.
 Mówiąc to, Pena zdradzał taką radość, jakby odkrył jakąś niesłychanie doniosłą i miłą dla niego tajemnicę.
 — Czy byłeś pan później w kraju?
 — Nie — odparł Desierto.
 — Może wywiadywałeś się pan o ową rodzinę?
 — I to nie.
 — No, no! Doprawdy nie pojmuję, jak pan mogłeś być tak lekkomyślnym, czy nawet, powiedzmy otwarcie, do tego stopnia niezdarą... Wysyłasz pan stale co roku zapewne większą sumę osobom, o których pan nie wiesz, czy wogóle istnieją na świecie!
 — Dzieci lekarza żyją niezawodnie, bo przecie nie było w kraju żadnej epidemii, któraby wszystkich odrazu zebrała. Zresztą w liście gończym, którym mię ścigano, była o dzieciach najwyraźniejsza wzmianka.
 — Tak, zaraz po wypadku, oczywiście! Szkoda jednak, żeś pan później nie zajrzał do pism, bo do-