Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/120

—   102   —

 — Co się stało? Czemu pan przysiadł do ziemi? Ukąsiło co?
 — Spójrz pan — rzekłem; — wydeptana ścieżka...
 — Istotnie — rzekł po chwili, przyjrzawszy się, — i wielka szkoda, żeśmy nie przybyli tu wcześniej; byłoby co jeść.
 — Jakto? — A no przecie jelenie szły tędy — odpowiedział, mlaskając językiem.
 — A jeżeli to są ślady... czerwonoskórych?...
 — Cóż znowu! Przecie ślady ludzkie byłyby o wiele szersze. Zresztą nie badał ich pan jeszcze dokładnie...
 — Obejrzyj pan dokładniej...
 Zaledwieśmy się pochylili ku ziemi, gdy Pena zawołał:
 — Istotnie, to ślady ludzkie. Co za szczęście, że nareszcie trafimy na ludzi! — zawołał.
 — Niechże pan tak nie krzyczy! — przerwałem mu, — bo niewiadomo jeszcze, czy możemy się cieszyć z tego odkrycia...
 — Tak pan sądzi? — zapytał już ciszej. — A no, da się to widzieć. Niewielu zresztą ich było... może z dziesięciu...
 — Powiedz pan, dajmy na to... czterdziestu, pięćdziesięciu, to będzie zbliżone trochę do prawdy... No, i dodaj pan, że szli tędy ledwie przed dwoma godzinami.
 — Do licha! skąd pan wie o tem?
 — Zaczekaj pan; muszę zobaczyć jeszcze, jakiej barwy byli ci ludzie. Za chwilę i to panu powiem.
 — Nie wierzę, sennor.
 — Zobaczymy.
 Poszedłem kawałek za tropem, a podniósłszy parę zerwanych ździebeł trawy, wróciłem do towarzysza i objaśniłem go:
 — Źdźbła te są dla mnie bardzo ważnym dokumentem, bo dowiaduję się z nich wszystkiego, co mi po-