mych drzew, lecz zarosłe są zbitą gęstwą ciernistych mimoz, leguminoz i lian. Indyanie w tych dziewiczych puszczach umieją wynajdywać sobie łatwiejsze, ukryte przed okiem przejścia, jakby niewidzialne korytarze; europejczyk jednak staje tu bezradny. Wpośród zaś tych puszcz dziewiczych rozrzucone są wielkie obszary stepowe o bujnej roślinności, bądź też wydmy piasczyste, pozbawione wody i roślin z wyjątkiem chyba kaktusów, tu i ówdzie urozmaicających pustynię. Piasczyste owe obszary nazywają tu travesias. Stale wiejące w tej krainie wiatry południowe miotą piaski z miejsca na miejsce i usypują pagórki, zwane medanos. Od strony północnej wzgórza te kończą się stromo, ale linia spadku ich ustawicznie się przesuwa, bo wiatr nanosi na nie coraz większe masy piasku. Wydmy owe są dla podróżnych bardzo niebezpieczne, a nie różnią się pod wielu względami od podobnych usypisk w Afryce. Znany podróżnik Adolf Wrede w czasie swojej podróży naukowej w r. 1843 zauważył nad Bahr es Safy, w pustyni el Ahgaf, że piasek, naniesiony przez wiatry między skały, był tak miałki i lekki, iż można było w nim z łatwością utonąć, jak w wodzie. Wrede czynił ciekawe pod tym względem próby. Uwiązawszy ciężarek na sznurku, puszczał go w owe piaski, a ciężarek zanurzał się w nich aż do dna wśródskalnych kotlin. Inni podróżni, jak Humboldt, Buch, wprost wierzyć nie chcieli w podawane przez Wredego fakty, i dopiero słynny arabista Fresnel sprawdził je i naprzekór złośliwym uwagom niedowiarków udowodnił, że nie były fantastycznym wymysłem, lecz rzeczywistością. Arabowie opowiadali podróżnym, że okolica Bahr el Safy bierze swoją nazwę od króla tej nazwy, który przybył z wojskiem do Hadhramaut z Beled es Saba Wadian i we wspomnianem miejscu ze swą armią utonął. Dziś wiedzą nietylko mieszkańcy okolic Hadhramaut, ale i ludzie z południowej Mendozy w Argentynie, tudzież Indyanie w Gran Chaco, że są tam miejsca, zasypane delikatnym miałem, jak puchem, w których
