Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/113

—   95   —

alarmem w obozie. Biegłem więc za nim, co tchu starczyło, i niebawem znaleźliśmy się na otwartym stepie.
 — Ach, gdyby mieć konie!
 — Daj pan spokój z końmi! — strofował mię Pena. — Dobrze, że pan z życiem uchodzisz, i nie mamy się nad czem zastanawiać, bo każda chwila nam droga.
 Po kwadransie zwolniliśmy nieco biegu, bo już tchu nam zabrakło. Indyanie, rozproszeni po lesie w poszukiwaniu mnie, wrzeszczeli tak głośno, żeśmy ich tutaj jeszcze słyszeli.
 — Proszę mi powiedzieć, sennor Pena, dokąd dążymy? — zapytałem.
 — Rozumie się, że na miejsce wypadku.
 — Czy znasz pan drogę?
 — Wybornie, bo posuwałem się ustawicznie za wami. No, niema co mówić, ale noc mieliśmy okropną...
 — Dzięki panu i Gomarze. Dobrze jeszcze, żeś pan swój błąd naprawił.
 — Sumienie mi nakazywało, i cieszę się ogromnie, że mi się to udało.
 — Czy pan widziałeś, jak się to wszystko stało?
 — Owszem. W czasie, gdy skradałem się chyłkiem do lasu, by podpatrzyć tam sendadora i dać mu kulą w łeb, posłyszałem w obozie waszym zgiełk. Przybiegłem więc co rychlej w pobliże, lecz już było po wszystkiem: wiązano właśnie pana. Skryłem się tedy na uboczu, oczekując, co będzie dalej. Po dłuższej naradzie sendador zabrał pana i dwudziestu ludzi oraz konie, a ja, zwracając przedewszystkiem uwagę na pana, śledziłem was aż do skutku. Nie przyszło mi to zbyt trudno, bo część Indyan maszerowała pieszo, a więc nie mogli mię odjechać. Dotarłszy do dzisiejszego waszego obozowiska, czekałem w ukryciu tak długo, aż wszyscy posnęli, no i, jak pan widzisz, udało mi się uwolnić pana z opałów.
 — O losie towarzyszów nic panu nie wiadomo?
 — Niestety, nie próbowałem nawet przyjść im