Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/83

 — Załatwiam meldunki.
 — No, więc zamelduj nas pan Cortejowi! Reszta pana nie obchodzi.
 Meksykanin roześmiał się szyderczo.
 — Dowiodę wam, że mnie obchodzi. Przebywamy tutaj na stopie wojennej. Jesteście moimi jeńcami, dopóki nie zdołacie udowodnić, że istotnie wysłał was Pantera Południa.
 — Człowieku, co sobie roisz! Czy zameldujesz mnie, czy nie? — huknął Sternau.
 — Oho! — rzekł Meksykanin. — Teraz mówi się do mnie przez ty! Miej się pan na baczności, bo każę pana wysmagać!
 — Ty śmiesz mi to mówić? Oto moja odpowiedź, kanaljo!
 Sternau uchwycił Meksykanina za gardło: dwukrotnie uderzył pięścią po głowie, poczem cisnął nieprzytomnego poprzez stół do kąta.
 Nikt nie śmiał się odezwać. Sternau wodził płonącem okiem po zebranych i zagroził:
 — Każdemu, kto mnie obrazi, może się to samo wydarzyć! Gdzie Cortejo?
 — Do djabła! To na pewno Pantera we własnej osobie! — szepnął ktoś ztyłu.
 Ta uwaga podziałała. Ktoś odpowiedział:
 — Niema tu sennora Corteja, opuścił na krótki czas hacjendę. Dokąd się udał, nie wiem.
 — Ale jest przynajmniej sennorita?
 — Tak, nad naszym pokojem.
 — Znajdę sam; możecie nas nie prowadzić.

77