Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/144

wprawdzie niektórych z tych panów, ale większość jest mi obca.
 — Pozna ich pani, jeśli się zdecydujesz przyjąć moje warunki. Moja wiedza i pani piękność dopełniają się wzajemnie i mogą nas zaprowadzić daleko.
 Musiała znać treść tych listów. Wyciągnęła więc rękę.
 — Czy mogę czytać?
 Rzekł z szybkim odruchem zażegnania:
 — Nie; nie można.
 — Dlaczego? Sądziłam, że będziemy sojusznikami?
 — Ma pani słuszność; ale nie jesteśmy jeszcze nimi.
 Emilja nie nalegała; rzekła tonem obojętnym:
 — Mam nadzieję, że wkrótce zostaniemy.
 — Istotnie, sennorita? — odparł szybko, z radością.
 — Tak; myślę, że kto obcuje z takimi ludźmi, ten posiada wpływy i ma przed sobą wspaniałą przyszłość.
 — Przyszłość, powiada pani? Jestem stary! — jego oko spoczęło na niej z oczekiwaniem.
 — Stary? Powiedziałem panu, że nie liczę wieku podług lat. Świetna przyszłość dziesięcioletnia bardziej mnie pociąga, niż zwyczajne życie pięćkrotnie dłuższe.
 — To mądrze, sennorita. Więc jesteś przekonana, że potrafię pani dać wpływowe stanowisko?
 — Tak. Ale pytania, w czyjej służbie?
 Hilario wzruszył ramionami.
 — Dobry dyplomata nie myśli o panu, któremu

138