Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/138

do lasu, gdzie jest wiele drzew, a nie w szczere pole, gdzie można spotkać tylko pojedyńcze.
 — Słusznie. Ale jeśli po drodze do lasu spotyka się drzewo, które się podoba?
 Emilja z gestem zdziwienia rzekła wesło:
 — Wówczas zostaje się przy niem, czyż nie tak, sennor Hilario?
 Twarz doktora rozbłysła radosnym zachwytem.
 — Pewnie, sennorita, — odpowiedział. — Teraz zachodzi pytanie, jakie zalety i jaki wiek musi, czy powinno mieć to drzewo?
 — No, nie powinno być za młode i niezdecydowane. Czcigodność zdobi drzewo, a mech dodaje mu poetycznego uroku.
 — Sennorita, czy mogę dla pani poszukać takiego drzewa?
 — Ale owszem! Wszak będę je mogła przyjąć lub odrzucić.
 — Oczywiście — rzekł, głęboko oddychając. I głosem niemal drżącym dodał: — Drzewo takie stoi tu w Santa Jaga, w naszym klasztorze della Barbara.
 — W klasztorze, sennor? Nie widziałam tutaj ani jednego drzewa.
 — A jednak oto stoi przed panią.
 Starzec wypowiedział to nader szybko. Emilja obejrzała go ze zdumieniem i zapytała:
 — Pan? Czy ma pan siebie na myśli, sennor? O, na Boga, tego się nie spodziewałam!
 Złożyła ręce i obejrzała go ze zdumieniem, które było szczytem sztuki udawania.
 — Nie oczekiwała pani? Dlaczego? Wszak pani

132