Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/44

 — Tak jest, sam Itinti-ka nie pojechałby lepiej, choćby dlatego, że Unger jest nim właśnie!
 — Co takiego? Więc to on jest Piorunowym Grotem?
 — Tak jest. Zapytajcie wodza Apaczów!
 Arbellez obrzucił Indjanina pytającem spojrzeniem.
 — To prawda — odpowiedział Apacz.
 — No, gdybym o tem wiedział, nie bałbym się tak o niego! — rzekł don Pedro. — Miałem wrażenie, że ja sam dosiadam tej bestji.
 W oczach Emmy zapłonęły błyski szczęścia.
 Wszyscy czekali w skupieniu. Po upływie jakiegoś kwadransu Unger wrócił. Koń szedł, jakby złamany; jeździec siedział w siodle z uśmiechem na ustach.
 Emma podeszła do Ungera:
 — Dziękuję, sennor!
 Inny zdziwiłby się może i spytał: — na co? — on jednak zrozumiał i uśmiechnął się zadowolony.
 — No, sennor Arbellez! — zwrócił się do starca — czy istotnie nie można było sobie poradzić bez Itinti-ka?
 — Oczywiście, że nie można było! Przecież sennor nim jesteś.
 — A więc wykryła się tajemnica! — rzekł Unger wesoło.
 — I skończyło się incognito Księcia Sawany! — dodała Emma.
 Otaczający wydawali okrzyki uznania, ale on poprosił o milczenie i rzekł:
 — Nie skończyłem jeszcze. Czy mogę jechać razem z panem, don Pedro?
 — A koń nie zanadto wyczerpany?
 — To nie szkodzi!
 — A więc dobrze.

42