Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/45

 Przybyli przed dom przez pastwiska, na których pasły się setki koni, wołów, owiec i kóz. Unger uwiązał swego „djabła” przy płocie. —
 Gdy Indjanka Karja, idąc do siebie, mijała korytarz, drzwi pokoju hrabiego otworzyły się nagle i stanął w nich Alfonso.
 — Karja, czy będę mógł dziś pomówić z tobą?
 — Kiedy? — zapytała.
 — Dwie godziny przed północą.
 — Gdzie?
 — Na dole, przy drzewach oliwnych, nad strumieniem.
 — Dobrze, przyjdę!
 O dziesiątej hrabia zjawił się w oznaczonem miejscu. Po chwili przyszła i Karja. Była bardziej milcząca, niż zazwyczaj.
 — Co się stało, Karja? Czy mnie już nie kochasz?
 — Ależ kocham cię, choć właściwie nie powinnam! Czy nie cieszysz się wcale, że zostałam uratowana?
 — Ah, cóż znowu?
 — Dlaczegóż w takim razie obraziłeś moich wybawców?
 — Miejsce ich na pastwiskach, w prerjach, nie tutaj!
 Indjanka odpowiedziała:
 — Nie jesteś szlachetny, don Alfonso!
 — Nienawidzę tylko wszystkiego, co wstrętne!
 — Czy Piorunowy Grot jest wstrętny?
 — Piorunowy Grot? Ten wspaniały jeździec i scout? Przecież nie widziałem go nigdy w życiu.
 — Ależ owszem! Piorunowy Grot — to Unger.
 — Do djaska! Teraz rozumiem jego wyzwanie!

43