Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/132

Czy mogę zatrzymać jeszcze na dziś moich dwudziestu vaquerów? Z ich pomocą pogrzebię trupy.
 — Skoro jesteś pewien, że nic już nie grozi hacjendzie, zatrzymaj ich.
 — Cóż się dzieje z bratem naszym, Piorunowym Grotem?
 — Leży jeszcze bez przytomności.
 — Trzeba zajrzeć do niego.
 Obaj wodzowie weszli do domu. Bawole Czoło zaprowadził Apacza do pokoju swojej siostry, w którym złożył był złoto i klejnoty, przeznaczone dla Ungera. Karja leżała w hamaku, patrząc nieruchomo przed siebie. Na widok wchodzących zerwała się i zapytała:
 — Przybywacie jako zwycięzcy? A on? Czy go już mają krokodyle?
 — Nie! — odparł Bawole Czoło, obrzucając ją badawczem spojrzeniem.
 — Nie? — rzekła ponuro. — Więc uniknął zasłużonej zemsty?
 Bawole Czoło rad był, że Karja myśli nie o miłości, tylko o krwawej zemście.
 — Te psy Komancze — rzekł — uwolniły go. Na jego miejscu powiesiły brata mego, wodza Apaczów, który cudem tylko uniknął śmierci.
 Indjanka obrzuciła Apacza zdumionym wzrokiem. U jego pasa wisiało kilka nowych skalpów. Karja rozkoszowała się wprost piękną, rycerską postacią Niedźwiedziego Serca, a na myśl, że krokodyle mogły go rozszarpać, doznała dziwnego, nieznanego jej dotychczas wrażenia. Bladość wielka okryła jej lica.

130