Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/131

rzyszy. Wiodły one ku pastwiskom, których nikt nie pilnował, bo wszyscy vaquerowie znajdowali się jeszcze w hacjendzie. Ślady świadczyły, że schwytano jednego konia, poczem hrabia wraz z towarzyszami udał się w kierunku południowym. Szli za śladami jeszcze jakąś godzinę, poczem Bawole Czoło rozkazał się zatrzymać.
 — Dalej nie pójdziemy — rzekł. — Jesteśmy potrzebni na folwarku; wiemy już, że hrabia udał się w kierunku Meksyku. Nie ujdzie nam; znajdziemy go, choćby się krył pod ziemią.
 Wrócili do hacjendy.
 Tam życie już wracało do codziennego trybu. Vaquerowie, pozostali dla obrony, uprzątnęli zwłoki Indjan i znieśli szańce, usypane przed najazdem. Don Pedro powitał ich radośnie:
 — Dzięki Bogu, że przybywacie! Już byliśmy o was niespokojni. Jakże się powiodło?
 — Czarny Jeleń nie żyje — odparł Bawole Czoło.
 — A inni?
 — Zginęli. Uszło tylko sześciu.
 — Dokąd się udali?
 — Do Meksyku. Odprowadzają hrabiego. Lecz i oni nam nie ujdą.
 — A więc sądzicie, że teraz jesteśmy bezpieczni? — zapytał Don Pedro, — że możemy wrócić do spokojnego życia? Ale co zrobimy z trupami, gdzie je pogrzebiemy?
 Przez twarz Bawolego Czoła przemknął tajemniczy półuśmiech.
 — Nie będziemy chyba zanieczyszczać powietrza hacjendy. Najlepiej pochować je wpobliżu góry El Reparo.

129