Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/110

wyciągnął nóż, by zabić wroga i oskalpować, ale hrabia zatrzymał go słowami:
 — Zasługuje na inną śmierć!
 — Masz rację — odparł Czarny Jeleń. — Prędko do koni!
 — Do koni? Niema ich przecież!
 — Niema?
 — Tak. Przestraszyły się rakiet i pochodni.
 — Uff! W takim razie uciekajmy pieszo!
 Wzięli Apacza pod ramiona i powlekli po ziemi.
 Czas był najwyższy. Bawole Czoło bowiem zauważył, że Apacz wyskoczył za Czarnym Jeleniem i zrozumiał, jakie mu grozi niebezpieczeństwo. Zorganizował więc wypad na folwark w poszukiwaniu towarzysza. Niestety, nigdzie go nie można było znaleźć...
 Niedźwiedzie Serce leżał omdlały przez kilka godzin. Gdy otworzył wreszcie oczy, ujrzał najpierw ognisko, a potem gromadę dzikich czerwonych postaci, pochylonych nad niem. Niedźwiedzie Serce był związany; po jego prawej ręce siedział Czarny Jeleń, po lewej hrabia Alfonso.
 Zauważywszy, że Apacz otwiera oczy, hrabia rzekł:
 — Zbudził się nareszcie!
 Oczy Indjan, siedzących przy ognisku, zwróciły się ku jeńcowi. Wszyscy słyszeli o Niedźwiedziem Sercu, wszyscy znali głośne i sławne jego imię, ale tylko niewielu widziało go na własne oczy. Był spokojny tym granitowym spokojem, który cechuje Indjanina. Głowa bolała go od ciosu hrabiego; pamiętał jednak o wszystkiem, co zaszło.

108