Strona:Karol May - Szut.djvu/327

—   301   —

 — Z przyjemnością. O cóż wam chodzi?
 — Najpierw chcielibyśmy się dowiedzieć, do kogo tam można zajechać.
 Miałem zamiar stanąć u oberżysty Kolamiego, o którym wspominał alim, nie zdradziłem się z tem jednak, chcąc przedtem usłyszeć coś o chanie Szuta.
 — W Rugowej są dwa chany — objaśnił. — Większy należy do Persa, imieniem Kara Nirwan, a znajduje się już za tą miejscowością, gospodarz drugiego, leżącego tuż przy moście, nazywa się Kolami.
 — Którybyś nam polecił?
 — Żadnego. Pozostawiam wybór wam samym.
 — Co to za człowiek ten Pers?
 — Bardzo poważany. Mieszka się u niego bardzo tanio i dobrze. Ale Kolami także stara się zadowolnić swoich gości, a jest jeszcze tańszy od Kara Nirwana.
 — Czy ci oberżyści są przyjaźnie usposobieni dla siebie?
 — Nie, to wrogowie.
 — Dlaczego?
 — Tylko z osobistej niechęci. Niema w tem zemsty, gdyż nie zrobili sobie nawzajem nic złego, ale Kolami nie cierpi Persa i nie dowierza mu.
 — Czemu?
 — Nie żądajcie odpowiedzi odemnie. Wam, jak o obcym, jest to z pewnością obojętne.
 — W takim razie zatrzymamy się u Kolamiego.
 — Będzie mu bardzo przyjemnie przyjąć takich gości, ale nie odradzam wam Kara Nirwana, gdyż tego nigdy nie czynię. Jestem właśnie Kolami.
 — Ach tak! Wobec tego rozumie się samo przez się, że zamieszkamy w twoim domu.
 — Dziękuję uprzejmie. Jak długo pozostaniecie w Rugowej?
 — To się nie da z góry oznaczyć. Przybywamy tu w pewnym celu i nie wiemy, kiedy się załatwimy.
 — Może interes, sprzedaż koni? W takim razie musielibyście udać się także do Persa, jako handlarza. Widzę, że macie trzy zbędne konie.