Strona:Karol May - Szut.djvu/123

—   103   —

duje, wyziewy są o wiele silniejsze. Ostre, kolące jak woń wyskoku melisy lub opodeldoku, dostają się do drażliwego nosa i zaznaczają się już zdala. Ten „dziki“ zapach wionął w tej chwili ku mnie.
 — Czy czujesz go? — szepnąłem do Halefa.
 — Nie — odparł, węsząc na prawo i lewo.
 — Nadchodzi, ja już czuję.
 — To nos twój czulszy od mego. Ach! Teraz dostanie pozdrowienie, że się zdumieje.
 Halef odwiódł kurki od strzelby.
 — Tylko nie za wcześnie — upominałem go. — Masz bezwarunkowo strzelić dopiero po mnie, rozumiesz! Jeśli nie posłuchasz, rozgniewasz mnie naprawdę. Odegnałbyś mi zwierzę z pod strzału.
 Nie odpowiedział, tylko oddychał w przyspieszonem tempie. Spokój hadżego już przepadł, porwała go myśliwska gorączka.
 Wtem przeszedł przez powietrze cichy pomruk, taki niemal, jak u kota, a zaraz potem zarysował się przed nami ciemny przedmiot, zbliżający się do ścierwa końskiego.
 — Czy to on, czy on? — wyszeptał Halef.
 Oddech mu latał gwałtownie.
 — Tak, to on.
 — Więc strzelaj, strzelaj nareszcie!
 — Cierpliwości! Ty się trzęsiesz?
 — Tak, panie, porwało mnie całkiem dziwnie. Przyznaję, że się trzęsę, ale nie z trwogi.
 — Wiem o tem; znam to.
 — Więc strzelaj, strzelaj, żeby na mnie przyszła kolej!
 — Hamuj się, mały! Nie strzelę, zanim nie będę miał dobrego celu. Czasu dość. Niedźwiedź nie je tak, jak lew. To smakosz i urządza sobie ucztę wygodnie. Wybiera kawałki, które mu smakują najlepiej, a mniej delikatne odsuwa, aby potem się zabrać do tego. Ten gałgan ucztować będzie pewnie godzinami, aby nie popsuć sobie żołądka zbyt pośpiesznie połkniętymi kąskami.