Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/89

 — Dla mnie jest to również zagadka — odparł przyjaciel tonem obojętnym, przyczem spłonął potężnym rumieńcem.
 — Wczoraj — ciągnąłem — mówił o ciastach dwukrotnie ze specjalnym akcentem. Czyżby to miało jakiś związek z zabraniem z naszego pokoju półki, na której stały babki i ciasta?
 — Nie mam pojęcia.
 — Naprawdę?
 — Tak. Ale, ale, co też ty powiesz na tę połówkę kiełbasy? Wydaje mi się dziwnie znajoma!
 — Tak? Ach, bardzo możliwe, że to ta połówka, z której cię ściągnąłem. Kochany Franio pokrajał dla nas najpiękniejszą ze swych kiełbas. Carpio, Carpio, ależ bylibyśmy skompromitowani, gdyby ci się udało plan wykonać!
 — Uniknęliśmy nieszczęścia — odparł oddychając z ulgą. — Pomyśl tylko... pierze!
 — Tak, pierze! Dzięki tobie wyrzuconoby nas obydwóch za drzwi. Oto skutki przyjaźni z łobuzem!
 — Milcz! Przecież wszystko skończyło się pomyślnie. Najuczciwszy człowiek może czasami ulec pokusie w myśli. Ale zrealizować tej myśli nie śmiałbym nigdy!
 — No, no!
 — Nigdy! — zapewnił. — Chyba przyznasz, że umiem respektować różnicę między swojem i cudzem?
 — Nie mówmy już o tem. Przeczytajmy wiersz!
 — Kochana Safono, czy nie możnaby z tem poczekać?
 Słowa „kochana Safono“ wypowiedziane zostały tak słodko, że mnie to uderzyło. Zapytałem więc:
 — Pocóż czekać? Czy masz ku temu jakąś specjalną przyczynę?
 — O specjalnej przyczynie niema mowy, ale zwiększyłoby się nasze napięcie.

81