Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/72

przyjaciel może jej ulec. Kocham cię bardziej, niż wszystkich innych ludzi, i właśnie dlatego chcę ci oszczędzić każdej pokusy.
 — Więc dobrze, oszczędzaj i milcz! Dobranoc!
 — Śpij spokojnie!
 Po chwili zapytał:
 — Nie śpisz jeszcze?
 — Przeciwnie: śpię!
 — Muszę ci jeszcze powiedzieć, co mi przed chwilą przyszło na myśl...
 — Nie powinno ci nic na myśl przychodzić.. Chcę spać!
 — To krótka historja...
 — Wszystko mi jedno, czy krótka, czy długa, jeżeli mnie nie zostawisz w spokoju, ściągnę tę szynkę z sufitu i walnę cię nią po łbie.
 — Uczyń to, droga Safono! Odkroję sobie kawałek, bom głodny niesłychanie. Głód stoi obok mnie jak zbrojny rycerz, i łazi po mym łóżku jak ryczący lew.
 — No, skoro masz w łóżku ryczącego lwa, jestem uratowany.
 — Uratowany? Co przez to rozumiesz?
 — Zajęty dziką bestją, zostawisz mnie w spokoju.
 — Jeżeli cię ryki nie zbudzą, śpij spokojnie. Nie będę cię więcej molestował.
 Dotrzymał słowa. Zasnąłem, lecz po upływie jakiejś pół godziny zbudził mnie trwożny krzyk przyjaciela:
 — Safono, Safono, zbudź się! Zbudź i ściągnij mnie nadół! Prędko!
 Głos nie szedł od łóżka, lecz z innych rejonów; miałem wrażenie, że płynie z góry.
 — Gdzież jesteś? — zapytałem.
 — Wiszę tu na górze.

64