Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/392

ulegał mojemu wpływowi. Mogłem nim powodować dowoli. Nie okazywał tego, ale widać było, że ma przed nami wielki respekt. Ponadto by, przekonany, że Winnetou mówił szczerą prawdę; inaczej nie nazwałby teraz Peteha psem. Czułem, że z jego strony nie spotka mnie nic złego.
 Usiadłem z Carpiem i Rostem przed szałasem. Po chwili zjawił się Jakonpi-Topa i oświadczył, że Peteh żąda, by zgromadzenie, które ma rozstrzygnąć o naszym losie, odbyło się dzisiaj.
 — Co mam odpowiedzieć? — zapytał.
 A więc doszło już do tego, że wódz nie chce powziąć żadnej decyzji bez mojej wiedzy!
 — Muszę naprzód wiedzieć, coś mu powiedział, — rzekłem.
 — Oświadczyłem, że zapytam o zdanie wojowników, którzy mają brać udział w naradzie, i zawiadomię go o ich decyzji przez posłańca.
 — Słusznie. Właściwie należałoby odwlec rozstrzygnięcie do chwili powrotu gońców.
 — O sześć dni? Nie, to niemożliwe.
 — Niestety.
 — Zagroził, że opuści nas wraz z wojownikami, o ile nie będziemy powolni jego żądaniom.
 — Nie można do tego dopuścić.
 — Racja! Czy mam ich trzymać gwałtem?
 — Nie, broń Boże! Przynajmniej chwilowo należy unikać gwałtu i zatargu.
 — Cóż więc mam czynić?
 — Spróbuj zyskać na czasie.
 — Nie chce czekać. Żąda waszej śmierci w najkrótszym czasie.

384