Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/390

 — Prawda.
 — I takich dwóch przyjaciół moglibyście traktować jak wrogów?
 — Uff! — odparł niewyraźnie, z pewnem zakłopotaniem.
 — Jesteś mądrym i dzielnym wojownikiem, zrozumiesz więc, co ci przyniesie pożytek, a co szkodę. Nie będę się dłużej rozwodził nad więzami, które nas łączą. — Rozmawiałeś wczoraj wieczorem ze swymi starymi wojownikami?
 — Owszem.
 — Wiedzą już, co ci powiedział Winnetou?
 — Wiedzą o tem nietylko najstarsi, lecz i reszta wojowników.
 — Ach! Więc ze wszystkimi podzieliłeś się tajemnicą?
 — Tak.
 — Dlaczegóż to?
 — Uważam, że wszyscy powinni się mieć na baczności. Należy uważnie obserwować Krwawych Indjan, skoro się bowiem okaże, że są istotnie mordercami, trzeba będzie schwytać wszytkich bez wyjątku.
 — Dlaczegoś nie pomyślał o tem, że wtajemniczenie w sprawę tak wielkiej ilości ludzi grozi niebezpieczeństwem; któryś z nich gotów zdradzić się niebacznem słowem lub nieopanowaną miną.
 — Dałem bardzo surowy rozkaz, by byli ostrożni.
 — Rozkaz ten niełatwo spełnić. Odpowiesz mi na jedno bardzo ważne pytanie?
 — Owszem, o ile odpowiedź nie przyniesie mi szkody.
 — Wiesz, że jestem wysłańcem squaw, do której

382