Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/303

noskórych? Przecież byłeś zawsze kochanym, poczciwym i pełnym współczucia człowiekiem!
 — Dla twego spokoju zapewniam cię, że się wcale w tej krwi nie kąpię; znany jestem nawet jako przyjaciel Indjan. Poza tem muszę zaznaczyć, że jestem tylko w części westmanem, gdyż składam się z kilku różnych istnień.
 — Stałeś się dla mnie wielką, nieodgadnioną zagadką! Tkwisz w jakiejś mgławicy tajemnic.
 — Może jest odwrotnie: tajemnice tkwią we mnie, albo raczej w mych kieszeniach. W prawej kieszeni myśliwskiej bluzy mam naprzykład coś tajemniczego, co ciebie dotyczy.
 — Mnie? Coś tajemniczego? Zaciekawiasz mnie! Możesz powiedzieć, o co chodzi?
 — Owszem. Znasz to?
 Wręczyłem mu znalezione wczoraj na mchu ostrogi; obejrzawszy je, zapytał:
 — W jaki sposób doszedłeś do tych ostróg? Znam je.
 — Znalazłem w lesie, niedaleko waszego obozowiska.
 — Niedaleko obozowiska? A więc jednak miałem rację!
 — Co do czego?
 — Mam na myśli pewną teorję, w którą stryj nie chciał wierzyć. To jego ostrogi.
 — Nie twoje?
 — Nie!
 — Na pewno?
 — Na pewno! Odróżniłbym chyba ostrogi stryja od własnych. Swoje zdjąłem, ponieważ łaskotały ustawicznie konia, bardzo czułego na każde dotknięcie.

295