Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/285

 Nie zdumiewa mnie to wcale, spodziewałem się bowiem, że go tu w górach spotkam. Oprócz prayermana jest tu jeszcze ktoś, kogoście nietylko widzieli, ale obsługiwali. Nieznajomy, który siedział przy stole pod oknem w towarzystwie pięciu ludzi z Weston.
 — Przypominam sobie; wiem o kim mówicie, mr. Shatterhand. Przypuszczałem, że zamieszka u nas, nie uczynił tego jednak.
 — Chciał tylko coś zabrać i ulotnić się jak najprędzej.
 — Cóż takiego?
 — Nuggety Wattera.
 — Czy być może, mylordzie! A więc to wspólnik prayermana?
 — Tak. To ten sam człowiek, który był razem z prayermanem w sąsiednim pokoju. Twierdziliście, że się mylę, tymczasem okazało się, że miałem rację.
 — No, no! Czy wiadomo panu, o czem rozmawiali?
 — Owszem.
 — O czem?
 — Dowiecie się później. Jest z nimi jeszcze ktoś.
 — Kto?
 — Złodziej, który... Ale co tu dużo gadać, zebrali się tu razem trzej złodzieje: prayerman, który rzecz całą urządził, włamywacz, który otworzył skrzynię ze złotem, i ten, który nuggety na podwórzu odebrał.
 — Jaki niezwykły przypadek! Nie można było marzyć o korzystniejszem i piękniejszem spotkaniu. Czy pan wie, co mi mówi mój głos wewnętrzny?
 — Z pewnością nic mądrego.
 — Przeciwnie! Tym razem głos ten wie więcej ode mnie. Mówi, że łotry mają nuggety przy sobie.
 — Ach tak!

277