Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/271

czynę tajemniczych dźwięków. Eggly postąpił wprost przeciwnie; zgasił pojedyńcze polana i rzekł:
 — No, nareszcie! Teraz nikt nas nie widzi. Możemy spokojnie rozmawiać dalej.
 Skrzeczenie było umówionym znakiem, po którym miało się zacząć badanie starego; nie przeczuwał wcale, że życie jego zależy od odpowiedzi, które da za chwilę.
 — Czy to możliwe, by sęp dał się spłoszyć człowiekowi?
 — Zupełnie możliwe, choć niezbyt prawdopodobne. Któżby tu zabłąkał się o tak spóźnionej porze? Każdy stara się dotrzeć do swego legowiska przed zapadnięciem nocy. Zgasiłem ogień, gdyż z natury jestem ostrożny. Można zresztą zapalić jedno małe polano, potem rozpalimy niem znowu całe ognisko. Mam wrażenie, że ten sęp, czy inny potwór, skrzeczał przez sen: sępom śnią się podobno najróżnorodniejsze rzeczy, mr. Sacher.
 — Wiem tylko, że psy i ptaki pokojowe miewają sny; wydają wtedy ze siebie różne dźwięki. Dlaczegóżby i sępy nie miały mieć snów? Chodzi mi tylko o mr. Shepparda i Cornera.
 — Dlaczego?
 — Będą błądzić w ciemnościach i nie znajdą nas.
 — Racja! Trzeba więc będzie znowu rozpalić ognisko.
 — Ciekaw jestem, czy spotkali żubra?
 — Wątpię. Te bestje pędzą całe mile bez zatrzymania, a zresztą, nie na każdym terenie można się do nich zbliżyć. Jestem przekonany, że nic z całego polowania.
 — Właściwie nie potrzebujemy niczego; mamy przecież mięsa poddostatkiem. Niepotrzebnie puścili się w pogoń za tym żubrem. Smutno tu bez towarzystwa.
 — Co? Czyż mnie tu niema?
 — No tak, ale...
 — Czy nie rozmawiałem z panem przez cały czas?

263