Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/191

pięć minut, nie mógłbym tego nie zauważyć. Nie wstawał wcale z krzesła.
 — Gdzie mieści się jego pokój?
 — W oficynie, nad stajnią.
 — Nie mieszka we frontowym pokoju?
 — Nie.
 — A Watter? Czy nie jest przypadkiem moim sąsiadem?
 — Nie. Mieszka na drugim końcu korytarza.
 — Któż mieszka obok mnie?
 — Nikt.
 — To niemożliwe! Jacyś ludzie byli w przyległym pokoju.
 — Myli się pan i w tym wypadku, mr. Mayer! Gdyby pokój był zajęty, musiałbym o tem wiedzieć, gdyż nie gospodarz, a ja sam wyznaczam gościom pokoje.
 — Hm! Czy klucz od pokoju, sąsiadującego z moim, wisi na miejscu?
 — Owszem. Oto jest.
 Zdjął klucz z gwoździa i podał mi go.
 — Niech mi go pan zostawi na chwilę; wejdę na minutkę na górę. Proszę pamiętać: nikomu ani słowa!
 — Nikomu! — odparł, skinąwszy głową. — Słowo honoru.
 Udałem się naprzód do swego pokoju, by zapalić zgaszoną lampę; uczyniwszy to, wziąłem lampę i wyszedłem na korytarz. Doszedłszy do drzwi przyległego pokoju; stwierdziłem, że klucz otwiera je zupełnie łatwo. Wszedłszy do środka, zamknąłem drzwi i zacząłem przy świetle lampy przeszukiwać wszystkie kąty. Szukałem niesłychanie skrupulatnie, w głębokiem przeświadczeniu, że sprawa jest bardzo ważna i że nie należy lekceważyć najmniejszego szczegółu.
 Nareszcie jakiś ślad! Na ziemi leżało kilka ziarn tabaki!

183