— W takim razie będzie musiał umrzeć!
— No, no, nie trzeba sprawy brać tak gorąco. Żaden strzelec nie dąży ze względu na własny interes do tego, by Indianie mieli tę samą ilość broni, co on. Ale cztery miesiące, to długi okres czasu, podczas którego niejedno zajść może. Cóżby to był za westman, któryby w przeciągu stu dwudziestu dni nie umiał znaleść sposobności do ucieczki! Byłem już nieraz jeńcem Indjan i bez terminu...
— Pan był również jeńcem?
— Tak, nawet kilkakrotnie! W ferworze rozmowy powiedziałem więcej niż zamierzałem. Ale to nic nie szkodzi, i tak dowie się pani o mnie bliższych szczegółów. Wracajmy do rzeczy! Otóż, zdaniem mojem, nie należy temu wodzowi dawać[1] A zresztą, gdybyśmy chcieli przesłać broń, trzebaby wybrać tęgich nieustraszonych ludzi, którychby nie można było wyprowadzić w pole, bo inaczej wódz gotów zabrać karabiny i nie wydać jeńca. Znam podobne wypadki!
wadzić w pole, bo inaczej wódz gotów zabrać karabiny i nie wydać jeńca. Znam podobne wypadki.
— Napędza mi pan strachu.
— Mrs. Stiller, niechże pani nie bierze mych słów zbyt poważnie. Jestem wobec pani zupełnie szczery; poto wskazuję na cienie i ciemne strony, by tem jaskrawiej wystąpiły jasne.
— Dziękuję! Powzięłam nieodwołalną decyzję: Jutro rano pojadę z listem do St. Louis i pomówię z firmą w sprawie dostarczenia broni.
— Niech się pani zbytnio nie śpieszy! Trzeba się jeszcze zastanowić nad kilkoma ważnemi kwestjami.
— O cóż chodzi?
— Jakonpi-Topa pisze, że zabrał mężowi cały stos skór, lecz nie pisze, że ma je zamiar zwrócić.
— Ależ to się samo przez się rozumie!
- ↑
brak fragmentu tekstu, prawdopodobnie powinno tu być: tylu karabinów, ile dni w roku, by oswobodzić pana Stillera; i tak będzie skłonny do wymiany, jeśli pani mąż tymczasem nie ucieknie. (w oryginale: Also, man braucht diesem Häuptling Yakonpi-Topa nicht gleich soviel Gewehre, wie das Jahr Tage hat, hinzuwerfen, um Mr. Hiller frei zu machen; er wird auch mit sich handeln lassen, wenn Ihr Mann nicht inzwischen schon entkommen ist.)
