Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/70

ubiór i zły stan broni wskazują, że to nicpoń. Wypije prawdo podobnie jedną szklankę julepu, tak samo jak tamten śpioch. Na takich gościach mi nie zależy.
 — Prowadzi konia do stajni; zapewne więc zechce tutaj pozostać.
 — Będzie to zależało od tego, czy zapłaci. Nie w ciemię bito nas, mieszkańców Pirny. To się zaraz okaże.
 Po kilku minutach nieznajomy wszedł. Wyglądał tak niepokaźnie, że w człowieku, nie znającym stosunków sawany, mógłby wzbudzić podejrzenia. Łamaną hiszpańszczyzną wykrztusił kilka słów powitania, usiadł i, odłożywszy strzelbę i nóż, zapytał:
 — To fort Guadelupa, nieprawdaż?
 — Tak — odparł zwięźle gospodarz.
 — Pan jest zapewne sennorem Pirnero?
 — Tak.
 — Czy mogę dostać szklankę julepu?
 — Owszem.
 — Więc proszę.
 — Dobrze, ale tylko jedną szklankę.
 — Dlaczego tylko jedną?
 — To już moja sprawa.
 Po tych słowach gospodarz spojrzał bardzo wymownie na przyodziewek gościa i leniwie podniósł się, aby przynieść szklankę julepu. Nieznajomy pochwycił to spojrzenie; tłumiąc śmiech, wzruszył ramionami i w milczeniu wychylił swój julep.
 Pirnero usiadł znowu przy oknie. Gość i Rezedilla milczeli. Starego wyprowadziło to z równowagi. Po chwili rzekł:

68