Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/82

 — Nie wiem tylko, czy koń twój wytrzyma tak szybką jazdę. Muszę w przeciągu tej nocy odbyć drogę tam i spowrotem.
 — Dam mu jednego z moich koni — rzekł szejk.
 Za godzinę byliśmy w drodze. Ja jechałem na swym ogierze, a Halef na kasztanie, który przynosił zaszczyt swemu panu. W bardzo krótkim czasie stanęliśmy przy ostatnim posterunku. Tu czekał na nas Ibn Nacar.
 — Czyś podsłuchał tych dwóch mężów? — zapytałem go.
 — Tak, panie!
 — Otrzymasz osobne wynagrodzenie przy rozdziale łupu. Gdzie jest twój towarzysz?
 — Tuż wpobliżu tych dwóch szpiegów!
 — Zaprowadź nas!
 Pojechaliśmy dalej. Noc była prawie jasna i wkrótce ujrzeliśmy pasmo górskie, za którem znajdowała się dolina El Deradż. Ibn Nacar skierował wbok. Musieliśmy się piąć po skałach, wreszcie stanęliśmy u wejścia ciemnego jaru.
 — Tu są nasze konie, panie!
 Zsiedliśmy i zaprowadziliśmy także nasze konie do jaru.
 Tu były one tak bezpieczne, że nie trzeba było ich strzec. Potem poszliśmy dalej grzbietem wzgórz i zatrzymaliśmy się dopiero, gdy przed naszemi oczyma ukazała się dolina.
 — Uważaj, panie, by nie spadł żaden kamień, który mógłby nas zdradzić!
 Schodziliśmy z wielką ostrożnością, ja za przewodnikiem, a za mną Halef, przyczem każdy wstępował w ślady swego poprzednika. Wreszcie znaleźliśmy się na dole. Jakaś postać zbliżała się do nas.
 — Nacar?
 — Jestem.
 — Gdzie oni są?
 — Jeszcze tam.
 Przystąpiłem do niego całkiem blisko.
 — Gdzie?
 — Czy widzisz tę skałę tam na prawo?
 — Tak.
 — Tam się skryli.