Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/64

rzuciłem błyskawicznie strzelbę i chwyciłem za nóż — ale wróg nie zwalił się na mnie; śmiertelny strzał odrzucił go daleko wtył. Mimo to cofnąłem się o kilka kroków, aby nabić strzelbę. Naokoło była cisza i w obozie nie słychać było szmeru. Miano już mnie zapewne za nieboszczyka.
 Skoro tylko w pierwszym, lekkim brzasku rozeznałem ciało lwa, przystąpiłem bliżej. Był nieżywy, zacząłem więc zdejmować z niego skórę. Miałem powody, aby z tem dłużej nie zwlekać. Ani mi na myśl nie przyszło zostawić tę zdobycz. Choć kierowałem się przy tej robocie raczej dotykiem niż wzrokiem, byłem z nią już gotów, gdy się trochę więcej rozjaśniło. Teraz wziąłem skórę, zarzuciłem ją na ramię i wróciłem do obozu. Był to tylko mały obóz, w którym przebywał mniejszy oddział Abu Hammedów.
 Przed namiotami siedzieli w oczekiwaniu mężczyźni, kobiety i dzieci. Gdy mnie ujrzeli, podnieśli okropną wrzawę. Wzywano Allaha wszystkiemi tonami i sto rąk wyciągnęło się ku mej zdobyczy.
 — Zabiłeś go? — zawołał szejk. — Naprawdę? Sam?
 — Sam!
 — To musiał ci szejtan pomóc!
 — Czy szejtan pomaga hadżiemu?
 — Nie; ale ty masz czary, amulet lub talizman, zapomocą którego dokonywasz tego czynu?
 — Tak.
 — Gdzież on jest?
 — Tu!
 Podsunąłem mu strzelbę pod nos.
 — Nie to. Nie chcesz nam powiedzieć. Gdzie leży ciało lwa?
 — Tam na dworze po prawej stronie przed namiotami. Weźcie je sobie!
 Większość obecnych pobiegła tam. To mi właśnie było na rękę.
 — Komu należy się skóra lwa? — zapytał szejk, patrząc pożądliwie.
 — Nad tem zastanowimy się w twoim namiocie. Wejdźcie!
 Wszyscy weszli za mną; było ich razem tylko dziesięciu lub dwunastu mężów. Zaraz przy wejściu ujrza-