Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/62

 — Któż go zabije, jego, potężnego, wzniosłego pana śmierci?
 — Tchórze! Czy wchodzi on także do środka obozu?
 — Nie. Inaczej nie staliby mężowie przed swymi namiotami, aby usłyszeć dokładnie jego głos.
 — Czy szejk jest przy nich?
 — Tak.
 — Wyjdź do niego i powiedz mu, że zabiję lwa, gdy mi da moją strzelbę.
 — Jesteś obłąkany?
 — Jestem zupełnie przy zmysłach. Wyjdź!
 — Nie żartujesz?
 — Nie; idź do licha!
 Wielki niepokój mnie ogarnął; miałem ochotę rozerwać swe więzy. Po kilku minutach Arab wrócił. Odwiązał mnie.
 — Pójdź za mną! — rozkazał mi.
 Na dworze stało wielu mężów z bronią w ręku; nikt z nich jednak nie ważył się wystąpić za obręb namiotów.
 — Chciałeś ze mną mówić. Czego chcesz? — zapytał szejk.
 — Pozwól mi ubić lwa.
 — Ty nie zdołasz lwa zabić! Dwudziestu nas nie wystarczy, aby polować na niego, a kilku musiałoby przytem zginąć.
 — Ja sam go zabiję; on nie jest pierwszym u mnie.
 — Czy mówisz prawdę?
 — Tak.
 — Jeśli go chcesz ubić, to ja nic nie ma przeciwko temu. Allah daje życie i Allah je znowu odbiera wszystko jest zapisane w księdze.
 — To daj mi strzelbę!
 — Którą?
 — Tę cięższą i mój nóż.
 — Przynieście mu jedno i drugie — rozkazał szejk.
 Poczciwina pomyślał sobie w każdym razie, że śmierć mnie nie minie, że będzie zatem niezaprzeczonym spadkobiercą mego konia. Mnie zaś szło równocześnie o lwa, o wolność i o konia, wszystko to bowiem mogłem posiąść, gdyby strzelba moja znalazła się w mych rękach.
 Przyniesiono mi ją wraz z nożem.