Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/103

 — To zmusimy ich, a wtedy poleje się ich krew, czego chcielibyśmy uniknąć.
 — Czy zechcesz mi potem poświadczyć, że poddałem się dlatego, iż byliście pięć razy liczniejsi od nas i dlatego, że donieśliście mi o zaskoczeniu moich ludzi w Wadi Deradż?
 — Poświadczę.
 — Złóżcie więc waszą broń! — zgrzytnął. — Ale niech cię Allah strąci na samo dno dżehenny, jeśliś mnie okłamał!
 Rozbrojono Obeidów.
 — Sir! — zawołał Lindsay podczas tej czynności.
 — Co? — zapytałem i odwróciłem się.
 Trzymał rękę zranionego Greka i rzekł:
 — Żre papier!
 Przystąpiłem do nich. Grek ściskał w pięści kawałek papieru.
 — Oddaj pan to! — powiedziałem.
 — Nigdy:
 — Ba.
 Ścisnąłem mu rękę tak, że krzyknął z bólu i rozłożył palce. Był to kawałek koperty, na której widniał tylko jeden wyraz: „Bagdad“. Resztę koperty i list człowiek ten albo już połknął, albo miał jeszcze w ustach.
 — Daj pan tu to, co pan ma w ustach! — wezwałem go.
 Odpowiedzią jego był szyderczy uśmiech; zarazem widziałem, że podniósł cokolwiek głowę, aby móc łatwiej połykać. Chwyciłem go natychmiast za gardło. Strach przed uduszeniem zmusił go do otwarcia ust. Udało mi się wydobyć mu z ust papier zwinięty w kulkę. Zawierał on tylko kilka wierszy, napisanych pismem szyfrowanem, a nadto prawie niemożliwem było złożyć z poszczególnych, podartych kawałków poprzednią całość. Popatrzyłem ostro na Greka i zapytałem:
 — Kto ułożył ten list?
 — Nie wiem — odpowiedział.
 — Od kogo otrzymałeś go?
 — Nie wiem.
 — Kłamco, czy masz ochotę lec tu nędznie i umrzeć?
 Spojrzał na mnie z przestrachem ja zaś mówiłem dalej: