Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/66

—   56   —

 — Proszę cię, bądź tak dobry i wysłuchaj mnie!
 — Więc mów!
 — Czy jest dozwolone zatrzymać człowieka, chodzącego drogami zbrodni?
 — Tak, to nawet obowiązek prawdziwego wiernego.
 — Nie można mnie więc karać za to, że chciałem zatrzymać kodżę baszę!
 — Za to nie.
 — A poza tem nic nie uczyniłem.
 — O, przecież mu kaftan podarłeś!
 — Nie. Wezwałem go, by stanął, i pochwyciłem go za kaftan. Czy rozdarłaby się suknia, gdyby się on był nie ruszył z miejsca?
 — Pewnie, że nie.
 — A czy on został?
 — Nie, uciekł.
 — A więc kto rozdarł kaftan?
 Odpowiedział dopiero po chwili:
 — O Allah! To jest trudne pytanie. Muszę z niego dalej zdać sprawę.
 — To niepotrzebne. Do rozstrzygnięcia tego wystarczy twoja sprawiedliwość.
 — Więc się namyślę.
 — Nie mam na to czasu, ani ochoty. Przyznaję, że kaftan podarto i...
 — O — przerwał mi — ty przyznajesz. Jesteśmy zatem gotowi; płacisz za niego.
 — Zaczekaj jeszcze! Odpowiedz mi: Czy ten kawałek wyrwano z kaftana, czy kaftan oderwano od tego kawałka? Ja stałem cicho i trzymałem, basza szarpnął się i kaftan oderwał.
 Prokurator popatrzył w zamyśleniu na ziemię i zawołał:
 — Słuchajcie, mieszkańcy Ostromdży i dowiedzcie się, jak sprawiedliwi są sędziowie wasi. Orzekam w imię prawa, zawartego w Koranie, że kaftan oderwano od kawałka. Czy jesteście tego samego zdania?