Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/408

—   380   —

 — Nie bójcie się. Będziecie ciągle za mną stali i nie opuścicie tego miejsca bez mego pozwolenia.
 Wyszedłszy ze stajni, zauważyliśmy jakiegoś człowieka, stojącego w pobliżu i obserwującego nas widocznie,
 — Kto to? — zapytałem Janika.
 — Jeden z parobków, którzy prawdopodobnie pilnowali koni waszych wrogów. Czy zapytasz go, gdzie są te drzewa?
 — Onby tego nie powiedział.
 — Pewnie, że nie.
 — W takim razie wolę słów oszczędzić, gdyż Humun z pewnością mi objaśni wszystko.
 Wyszedłszy do sieni, ujrzałem go opartego o ścianę. Stał tak, że mógł przez drzwi spoglądać na stajnię. Zaszczycał nas zatem swoją uwagą.
 — Czego tu chcecie? — ofuknął.
 — Pragnę pomówić z twoim panem, Muradem Habulam — odrzekłem.
 Nie odważył się spojrzeć wprost na mnie, gdyż obawiał się mojego wzroku i na dał palcom swoim pozycyę, która ma skutkować przeciwko złemu spojrzeniu.
 — To nie może być — oświadczył.
 — Czemu nie?
 — Bo śpi.
 — Więc proszę, byś go obudził.
 — Tego mi nie wolno.
 — Ale ja sobie tego życzę!
 — Nie obchodzą mnie twoje życzenia!
 — W takim razie rozkazuję ci! — powiedziałem z wielkim naciskiem.
 — Ty nie masz prawa mnie rozkazywać!
 — Halefie, harap!
 Zaledwie te dwa słowa padły z ust moich, zaczął kurbacz trzaskać po plecach tego wroga z taką siłą, że uderzony skurczył się natychmiast aż do ziemi. Natomiast Halef wołał:
 — Kto nie ma prawa tobie rozkazywać, grubijani-