Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/162

—   150   —

spoczywał stary, podarty fez, odsunięty daleko w tył tak, że czoło było wolne, a na nim zamiast kutasa, kupka czerwonych, niebieskich i żółtych wstążeczek z cygar. Krótki, do kolan tylko sięgający, kaftan, wyglądał jakby się składał z jednej olbrzymiej kieszeni i wydęty był od góry do dołu na prawo i lewo. Zawierał zapewne podręczną aptekę lekarza.
 W dodatku zwisał mu z pleców czworokątny kosz, prawdopodobnie etui na cenne narzędzia.
 Na nogach miał grube wełniane pończochy z podwójnemi pilśniowemi podeszwami, a wszystko razem tkwiło w pantoflach, obitych grubymi gwoździami.
 Wszedłszy, odwiązał pantofle i przystąpił do mnie w pończochach: grzeczność, która, jak się zdaje, przeszła już u niego w stan chroniczny.
 Ponieważ nogę trzymałem w wodzie, poznał odrazu, że to mnie potrzeba jego pomocy. Ukłonił mi się, przyczem kosz naprzód mu się zesunął i wydało się, jak gdyby rzemień groził mu uduszeniem. Odpowiedziałem na to pozdrowienie wedle najlepszej wiedzy i woli. On zdjął kosz, postawił na ziemi i zapytał:
 — Czy lubisz wiele mówić?
 — Nie — odrzekłem krótko.
 — Ja także nie. A zatem krótkie pytania, krótkie odpowiedzi i koniec.
 Nie przypuszczałem takiej energii u tego grubasa. Mógł nią w Radowicz zrobić wrażenie i robić dobre interesa. Stanął przedemną na szeroko rozstawionych nogach, przypatrzył mi się od góry do dołu i badał:
 — To ty jesteś tym z nogą?
 — Nie, z dwiema nogami!
 — Co? Obie złamałeś?
 Nie zrozumiał moich drwin.
 — Nie, tylko lewą.
 — Złamanie podwójne?
 To było już jego rzeczą. Odemnie nie mógł żądać tego, żebym wiedział, jakie złamanie.
 — Tylko zwichnięcie — odrzekłem.