Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/114

 — Wszak jesteście tylko moimi gośćmi, a nie więźniami!
 — Czy i bej z Gumri?
 — Panie, nie nalegaj na mnie!
 — Dobrze więc, będę względniejszym, niż na to zasługujecie. Śpieszcie naprzeciw nieprzyjaciela i zajmijcie stanowisko, któregoby on nie mógł minąć. Kurdowie nie zaatakują was, lecz wyślą posła, który wprzód będzie się dowiadywać o nas. Przyślecie tu tego posła, a ja udzielę wam wówczas mej rady.
 — Chodź z nami lepiej, chodih!
 — Uczynię to chętnie, jeśli pozwolicie mi wziąć z sobą służącego Halefa, znajdującego się teraz tam za murem przy koniach.
 — Pozwalam — rzekł melek.
 — Ale ja nie pozwalam — odrzekł rais.
 Wywiązała się krótka, lecz zacięta sprzeczka, w której melek ostatecznie wziął górę, bo wszyscy inni stanęli po jego stronie. Rais cisnął mi wściekłe spojrzenie, skoczył na konia i odjechał.
 — Dokąd? — zawołał melek.
 — To ciebie nie obchodzi! — zabrzmiało w odpowiedzi.
 — Śpieszcie za nim i ułagodźcie go! — prosił melek drugich, podczas gdy ja zawołałem Halefa i kazałem mu przygotować nasze konie.
 Potem poszedłem na górę do towarzyszy, aby im wydać polecenia.
 — Co się stało? — zapytał Anglik.
 — Kurdowie z Gumri nadchodzą, aby nas oswobodzić — odrzekłem.
 — Bardzo dobrze! Yes! Dzielne chłopcy! Moja strzelba! Będę walił! Well!
 — Stać, sir Dawidzie! Po pierwsze: pozostaniecie tutaj jeszcze czas jakiś i zaczekacie na mój powrót.
 — Czemu? Wy dokąd?
 — Tam, aby poprowadzić rokowania i załatwić może sprawę po dobremu.
 — Pshaw! Zrobią sobie z wami niewiele zachodu. Zastrzelą was! Yes!
 — To wielce nieprawdopodobne.
 — Czy mogę pójść razem z wami...?

110