Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/83

 — A kto będzie dowodził w Szejk Adi pod twą nieobecność?
 — Może ty chcesz?
 — Zgadzam się.
 Jak poprostu to brzmiało! Świecki władca Dżezidów oddawał swą władzę władcy duchownemu bez najmniejszego drgnienia małostkowej zazdrości, bez wszelkiej nieufności i namysłu. „Chcesz?“ — spytał jeden. „Zgadzam się“ — odrzekł drugi. Jak musi brzmieć określenie „walki kulturalnej“ w djalekcie tych czcicieli djabła!
 Omówiono jeszcze sprawę zaprowiantowania Turków, zamkniętych w Szejk Adi, i dzisiejszej uroczystości. Ja tymczasem włóczyłem się od grupy do grupy, aby tu lub ówdzie zrobić jakieś językowe odkrycie. Wtem zbliżył się ktoś z tyłu do mnie, stękając; usłyszałem głos człowieka łapiącego z trudem oddech:
 — Z drogi, zihdi.
 Odwróciłem się i, ujrzałem Halefa, który wytężał wszystkie swe siły, aby potoczyć przed siebie potężny głaz.
 — Co tu robisz? — spytałem zdumiony.
 — To mój przyczynek do pomnika.
 — A przyjmą go? Nie jesteś przecież Dżezidem.
 — Bardzo chętnie! Pytałem o to.
 — To i ja wezmę kamień!
 Nieopodal leżał dość spory odłam skały. Odłożyłem broń i wierzchnią odzież i zabrałem się do poruszenia go. Szejkowie przyjęli to z wdzięcznością. Po wyryciu na głazie mego imienia sztyletem, wyciągnięto go na linach w górę i umieszczono wprost ponad słońcem.
 Tymczasem Ali Bej osiągnął już był cel swych odwiedzin. Chciał znów wyruszyć i spytał mnie, czy będę mu towarzyszyć, czy też wolę pozostać tutaj.
 — W jaki sposób będę mógł najlepiej przypatrzyć się uroczystości? — zapytałem go.
 — Jeżeli pójdziesz ze mną — odpowiedział. — Urnę przeniosą dziś wieczorem przy blasku pochodni i latarń z Szejk Adi do doliny Idiz.
 — Przypuszczam, że znajduje się już tutaj.
 — Nie, stoi w lesie nad zimną wodą i przeniosą ją dopiero do nowej świątyni.
 — Pomimo Turków?

71