Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/134

 — Czy pójdę razem? — zapytał Mohammed.
 — Jak chcesz. Sądzę jednak, że lepiej zrobisz, pokazując się jak najmniej. W Spandareh poznano w tobie także Haddedihna, pomijając nawet to, że jesteś bardzo podobny do swego syna; powiedział mi to tamtejszy naczelnik wsi.
 — Zostanę zatem.
 Zapaliliśmy cybuchy i wyszliśmy. Sień domu była pełna dymu, a w kuchni kaszlał „mirt“. Zauważywszy nas, wychyliła się na chwilę.
 — Gdzie nasi ludzie? — zapytałem ją.
 — Przy koniach. Wychodzisz?
 — Idziemy do bazaru na zakupy. Nie przerywaj sobie, opiekunko kuchni. O, tam ci woda wybiega.
 — Niech wybiega, panie. Jedzenie będzie jednak gotowe!
 — Jedzenie? Gotujesz je w tym dużym kotle?
 — Tak.
 — Więc to nie dla ciebie i Selima Agi?
 — Nie, mam gotować dla więźniów.
 — Ah! Dla tych, którzy znajdują się obok?
 — Tak jest.
 — Czy wielu nieszczęśliwych znajduje się w tym domu?
 — Niema jeszcze dwudziestu.
 — Wszyscy pochodzą z Amadijah?
 — O nie. Jest kilku żołnierzy arnauckich, którzy popełnili przestępstwa, kilku Chaldejczyków, jeden Kurd, kilku mieszkańców Amadijah i jeden Arab.
 — Arab? Przecież tu niema Arabów.
 — Sprowadzono go z Mossul.
 — Co oni dostają do jedzenia?
 — Kawałki chleba, który piekę, a prócz tego, jak mi na rękę, w południe lub po południu, tę ciepłą strawę.
 — Z czego ona się składa?
 — Mąka rozgotowana w wodzie.
 — Kto im to zanosi?
 — Ja sama. Sierżant otwiera nory. Czy widziałeś już kiedy więzienie?
 — Nie.
 — Jeżeli chcesz zobaczyć, to tylko powiedz mnie!
 — Sierżant nie pozwoliłby na to.

120