Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/364

 — Wobec tego musimy spróbować odciągnąć Krumira od szotu, bo puści się na sól, a my wtedy nie będziemy mogli ścigać go dalej.
 — Nie odważy się na to.
 — Czemu nie?
 — Musi prowadzić jednego konia, a ścieżka dla dwu zwierząt za wązka.
 — Sądzisz więc, że nam nie ujdzie, jeśli go na szot zapędzimy?
 — Napewno nie ujdzie.
 — Poświęci jednego konia z dziewczyną, a sam wstąpi na szot; wówczas umknie nam z bułanem, na którego siędzie.
 — To zestrzelimy go z siodła.
 Brzmiała w tem taka pewność siebie, że sam w to uwierzyłem.
 — Sidi — zapytał Achmed es Sallah — czy spełnisz mi jedną prośbę?
 — Owszem, jeśli tylko potrafię. O co ci chodzi?
 — Ty strzelasz lepiej od nas wszystkich. Weź na siebie Krumira, a mnie zostaw Mochallah!
 — Chętnie, o ile tylko będzie to możebne. Jeśli jednak nie zajdzie konieczna potrzeba, nie będę strzelał. Nie należy napróżno przelewać krwi ludzkiej. Wolimy go dostać żywcem.
 — To zrań go, a potem go osądzimy.
 Z tego i z innych rozmów widać było, że na jutro spodziewano się końca pościgu. Anglik także tak myślał.
 — Hm! — rzekł, kiedy zawiadomiłem go o zamiarach towarzyszy.
 — A więc jutro kończy się sprawa? Szkoda!
 — Jakto?
 — Gdzie znajdziemy potem nową przygodę?
 — Jakoś to będzie. Zresztą, czy musimy ciągle mieć przygody?
 — A cóż? Jeździć może każdy, jeść i pić także. Yes! Zostawcie Krumira mnie! Wypróbuję na nim moją rusznicę.