Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/181

czytała z mojej twarzy to pytanie, gdyż, skoro tylko malec skończył się modlić, rzekła do mnie, jakby w odpowiedzi:
 — Ja nie jestem nuzrana. Chciałabym bardzo nią zostać, lecz nie wolno mi.
 — Kto ci zabrania?
 — Mój władca.
 — Czy to muzułmanin?
 — Najsurowszy, jaki być może.
 — Gdzie nauczyłaś się tej modlitwy, którą twój syn odmówił?
 — Na dachu. Nasz dom styka się właśnie z dachem sąsiedniego, a tam mieszkała Franka, która była nuzraną. Rozmawiałam z nią codziennie, a ona opowiadała mi wszystko, co wiedziała z pisma świętego.
 — A ty temu wierzyłaś?
 — Czemu nie miałabym wierzyć?
 — To dobrze. Jedyna i wieczna prawda zawarta jest w słowie Bożem, nie zaś w koranie i w pismach jego tłómaczy.
 — Ja wiem, panie, wiem o tem. Wy chrześcijanie jesteście całkiem inni...
 Zatrzymała się, jak gdyby chciała powiedzieć jakieś słowo, zakazane, poczem zaczęła mówić dalej:
 — Po dłuższym czasie chciałam mego władcę zapoznać z temi świętemi opowieściami. Ale niestety z tą samą chwilą nie było mi wolno wychodzić na dach, a mąż mojej przyjaciółki musiał Tunis opuścić.
 — Kto zmusił go do tego?
 — Mój pan.
 — Czy miał taką władzę?
 — Tak. Czego chce mój władca, na to zgadza się rządca Tunisu.
 Wobec tego jej mąż, Abd el Fadl, był chyba ministrem, lub innego rodzaju wysokim doradcą beja. Byłbym się chętnie jej o to zapytał, lecz krępowałem się nieco. Co za różnica! Ona nazywała swego męża panem i władcą, a męża chrześcijańskiej przyjaciółki jej